Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

Πώς ο Στάλιν και ο Χίτλερ διέλυσαν τον εμπορικό κιν/φο στην Ελλάδα.

Για να μην παρεξηγηθώ, λέγοντας εμπορικό κιν/φο εννοώ ταινίες που συγκαταλέγονται σε φιλμικά είδη όπως action, horror, sci-fi, thriller, war, character drama κτλ. Και δεν αναφέρομαι φυσικά σε χαζοκωμωδίες - συρραφή ανεκδότων, ή σε κινηματογραφημένο θέατρο / sitcom που περνά για κιν/φος.

Πριν μπω στο θέμα και για να γίνω απολύτως κατανοητός, να πω ότι αφορμή για την παραπάνω σκέψη μου ήταν μια τηλεκουβέντα που κατά τύχη παρακολούθησα προεκλογικά σε ένα κανάλι στην τηλεόραση. Στη συγκεκριμένη εκπομπή ήταν καλεσμένος ο πρόεδρος γνωστού ακροδεξιού κόμματος κι ένας εκπρόσωπος αριστερού κόμματος, ανάμεσα σε άλλους προσκεκλημένους. Πριν καν ξεκινήσει η εκπομπή, ο δεύτερος αρνήθηκε να μπει σε διάλογο με τον πρώτο επειδή θεώρησε ότι μιλώντας μαζί του νομιμοποιεί τον φασισμό.

Στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, πριν από αρκετά χρόνια, ο Martin Scorcese γύριζε τα "Καλά Παιδιά". Για την πραγματοποίηση της ταινίας του, ήρθε σε επαφή με πραγματικούς γκάνγκστερ και κακοποιούς, οι οποίοι μάλιστα μέσω συνεργατών τους υποδείκνυαν και στο σκηνοθέτη και στους ηθοποιούς κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων πώς κρατάγανε το όπλο όταν ήταν να "καθαρίσουν" κάποιον, ή ακόμα αν η ερμηνεία κάποιων ηθοποιών ήταν πειστική και στα πρότυπα της μαφίας. Αν δεχτούμε δηλαδή την βία, ως συνώνυμη του φασισμού και τους μαφιόζους ως την υπόγεια έκφρασή του φασισμού στο παρασκήνιο μιας δημοκρατίας, τότε θα δούμε ότι ένας σκηνοθέτης του μεγέθους του Σκορσέζε, που κάλλιστα θα μπορούσε να περιοριστεί στις δικές του προσλαμβάνουσες και εμπειρίες, δεν δίστασε να έρθει σε επαφή με το απόλυτο κακό, όχι για να το νομιμοποιήσει, αλλά για να μάθει από αυτό και να παραδώσει στη συνέχεια σε όλους τους σινεφίλ ένα από τα αριστουργήματά του.

Ο ελληνικός εμφύλιος λοιπόν, πέρα από τα θύματά του, άφησε παρακαταθήκη σε εμάς, τις μετέπειτα γενιές, τον απόλυτο διχασμό στις τέχνες. Ο πραγματικός δημιουργός, όταν πραγματεύεται ακόμα και τον διάβολο, θα προσπαθήσει να έρθει σε επαφή μαζί του. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πραγματικοί δημιουργοί στον κιν/φο πέραν ολίγων εξαιρέσεων. Η εμετική έννοια της στρατευμένης τέχνης που διακατέχει την πλειονότητα των σημερινών δημιουργών και σεναριογράφων, μας έχει κάνει να βλέπουμε με συμπάθεια τις ταινίες της Βουγιουκλάκη και της Καρέζη και να αισθανόμαστε ότι βλέπουμε Πέκινπα και ΝτεΠάλμα όταν πετύχουμε σε κάποιο φεστιβάλ ή στην τηλεόραση κάποια από τις 3 ταινίες της κλασσικής τριλογίας του Δαλιανίδη για τα άγρια νειάτα.

Οι αριστεροί δεν μιλάνε με τους δεξιούς και οι δεξιοί με τους αριστερούς, με αποτέλεσμα θέματα όπως βία, φασισμός, συμμορίες, χούλιγκαν, ναρκωτικά, χούντα, εμφύλιος κτλ. να είναι ταμπού και να πρέπει να προσεγγίζονται πάντα με ψευτοαρτίστικο τρόπο, με υπονοούμενα και με μονοσήμαντη διάσταση. Και στις τύχες αυτών των δύο πέρασε κατά διαστήματα ο ελληνικός κιν/φος. Οι μόνοι άτυχοι είμαστε όλοι εμείς οι σινεφίλ και οι πραγματικά πολιτικά ανέντακτοι πολίτες-δημιουργοί που βλέπουμε ακόμα και σήμερα τα φαντάσματα του Χίτλερ και του Στάλιν να μπλέκονται στα πόδια μας και να μας καθυστερούν από το αναπόφευκτο...την έκρηξη του ελληνικού independent film making που χάρη στα φθηνά ψηφιακά μέσα και του πιο προσιτού οικονομικά post production, σε συνδυασμό με το διαδίκτυο, μπορούν να κάνουν τη διαφορά στην παραδοσιακά μίζερη ελληνική πραγματικότητα της νοσταλγίας εις βάρους της μνήμης.

1 σχόλιο:

  1. Γεια οσους δεν το ξερουν: η βαση για ελληνικο κινηματογραφο, με ορους βιομηχανιας στηθηκε και μαλιστα ταυτοχρονα με τις αλλες ευρωπαικες χωρες ( η Αμερικη ηταν και κατα τη γνωμη μου θα ειναι παντα αλλο μαγαζι ), απο τον Ελευθεριο Βενιζελο. Δυστηχως οι εξελιξεις του 20 - 22 στον ελλαδικο χωρο δεν βοηθησαν στη συνεχεια αυτη την προσπαθεια. Δεν ειναι θεμα διαφορετικου μπατζετ και φτωχιας. Ολη η Ευρωπη πέρασε απο τον δευτερο παγκοσμιο πολεμο και βγηκε κατεστραμενη και ομως εφτιαξε και οικονομικο και ακαδημαικο και τεχνικο και συνγραφικο περιβαλλον για τον κινηματογραφο της. Μονο στην Ελλαδα ο κινηματογραφος συνεχιζει να θεωρηται παρεργο και κυριως μονο στην Ελλαδα υπαρχει ο διαχορισμος: "παλιος κινηματογραφος - νεος κινηματογραφος" ( και μαλιστα με μια αποσταση μεταξυ τους μονο 7 χρονων - δηλαδη τη Χουντα ).

    ΑπάντησηΔιαγραφή