Βοηθάει να είσαι απελπισμένος?

Πάντα ένιωθα ότι το καλύτερο είναι να μην είσαι ποτέ απελπισμένος.

Η αυτοπεποίθηση προέρχεται με το να γνωρίζεις πως έχεις πολλές επιλογές.

Αλλά διαβάζοντας την αυτοβιογραφία του Richard Branson, ιδρυτή της Virgin, ήταν ξεκάθαρο πως ολόκληρη η καριέρα του καθοδηγήθηκε από μία αυτοδημιούργητη απόγνωση.

Προσπαθούσε πάντα να πείσει την τράπεζα να του δώσει ένα μεγάλο δάνειο για να πραγματοποιήσει μια νέα φιλόδοξη επιχείρηση. Μετά παρέμενε χρεωμένος μέχρι το λαιμό ως και την τελευταία στιγμή, στα πρόθυρα της χρεωκοπίας και χρησιμοποιούσε αυτήν την με το μαχαίρι στο λαιμό απόγνωση με σκοπό να πάρει ένα ακόμα πιο φιλόδοξο ρίσκο και με κάποιο τρόπο στο τέλος να ανταπεξέρθει. Ίσα ίσα δηλαδή να ξεπληρώσει το δάνειό του και να επιχειρήσει κάτι ακόμα πιο φιλόδοξο.

Παραθέτω μερικά παραδείγματα:

- Όταν ήταν μόλις 21 ετών, ως ιδιοκτήτης του μικρού καταστήματος δίσκων "Virgin Records and Tapes" που διατηρούσε στο Notting Hill, σκέφτηκε ότι αυτό που χρειάζονται οι αστέρες της ροκ μουσικής ήταν ένα μεγάλο, άνετο σπίτι στην εξοχή όπου η μπάντα τους θα μπορούσε να πάει και να μείνει και να ηχογραφήσουν με την ησυχία τους όταν θα έχουν έμπνευση. Έτσι, άρχισε να ψάχνει στην εξοχή στις τοπικές αγγελίες και τελικά βρήκε μια βίλα με 15 δωμάτια, η οποία είχε μείνει απούλητη για πολύ καιρό. Κατάφερε να κάνει συμφωνία για να την αγοράσει έναντι 30 χιλιάδων λιρών. Ο ίδιος δεν είχε καθόλου λεφτά, αλλά δανείστηκε λίγα από την οικογένειά του κι επίσης έδειξε στην τράπεζα τα χαρτιά της δουλειάς του και πήρε ένα δάνειο. Κατάφερε στην πορεία να μετατρέψει την έπαυλή του σε ένα επιτυχημένο στούντιο ηχογραφήσεων.

- Η Virgin Records έκανε ένα μεγάλο χιτ με την κυκλοφορία του Tubular Bells (του Mike Oldfield) και αν και η επιτυχία του δίσκου ήταν αρκετή για να ξεπληρώσει χρέη προηγουμένων ετών, δεν απέμεινε για τον ίδιο σημαντικό κέρδος. Έτσι έφυγε για διακοπές και πήγε στις Βρετανικές Παρθένους Νήσους, όπου στην κυριολεξία ερωτεύτηκε ένα νησάκι το οποίο πουλιότανε 5 εκατομμύρια λίρες. Με διαπραγματεύσεις και αρκετή δόση τύχης κατάφερε να το αγοράσει έναντι 180 χιλιάδων λιρών, με τον όρο ότι εντός 5 ετών θα έπρεπε να το μετατρέψει σε παραθεριστικό θέρετρο (κάτι που θα του στοίχιζε 10 εκατομμύρια δολλάρια), αλλιώς με το πέρας των 5 ετών, η ιδιοκτησία θα επέστρεφε στην κυβέρνηση. Είπε: "Είμαι διατεθιμένος να βρω τα λεφτά και στο τέλος να αποκτήσω το νησί" και για τα επόμενα χρόνια κινήθηκε στα όρια με σκοπό να βρει τα λεφτά.

- Εκείνη την χρονική περίοδο, η VIRGIN RECORDS, δεν είχε καταφέρει να κυκλοφορήσει ένα νέο χιτ για χρόνια και ήταν στα όρια της χρεωκοπίας. Ο συνεργάτης του, του είπε πως δεν είχαν άλλη επιλογή από το να κάνουν περικοπή κόστους και να αποδεσμεύσουν καλλιτέχνες. Ο Richard Branson του είπε, "Πάντα πίστευα πως ο μόνος τρόπος για να τα βγάλεις πέρα σε μια κρίση ρευστού, είναι να μην συρρικνωθείς αλλά να εξαπλωθείς κι άλλο." Έτσι αποφάσισε να χρεωθεί κι άλλο, δανείστηκε 1 εκατομμύριο δολλάρια, υπέγραψε τον Phil Collins και τους Human League, αγόρασε 2 night club και όλα αυτά είχαν τρομερή επιτυχία κι έκαναν την VIRGIN επικερδή επιχείρηση και πάλι.

- Μόλις 2 χρόνια μετά, ξεκίνησε μια αεροπορική εταιρεία, ενάντια στις προειδοποιήσεις όλων και η οποία ήταν καταχρεωμένη για χρόνια, γεγονός που σχεδόν κατέστρεψε και τις υπόλοιπες εταιρείες του. Κατέληξε λοιπόν να πρέπει να πουλήσει την Virgin Records για να ορθοποδήσει, αλλά και πάλι η αίσθηση του επερχόμενου κινδύνου, η απόγνωσή του και το βαθύ χρέος, του έδωσαν το κίνητρο να εξαπλωθεί ακόμα περισσότερο για τα επόμενα 10 χρόνια.

Έτσι διαβάζοντας όλα αυτά, αν και εντυπωσιασμένος, είμαι ταυτόχρονα μπερδεμένος.

Είμαι αρκετά σφιχτός και νοικοκύρης. Αποφεύγω να χρεώνομαι, κάνω αποταμίευση και δεν ξοδεύω ποτέ περισσότερα από όσα κερδίζω. Εξαιτίας αυτής της προσέγγισής μου, αισθάνομαι βολικά. Είναι όμως αυτή μια λάθος προσέγγιση?

Θα με βοηθούσε στα αλήθεια αν ήμουν απελπισμένος στην πραγματικότητα? Θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε σε νέα ύψη, από καθαρή ανάγκη?

Από την άλλη μεριά, δεν έχουμε δει όλοι έξυπνους ανθρώπους να κάνουν ηλίθιες κινήσεις όταν είναι απελπισμένοι (κακές συμφωνίες, να κλέβουν κτλ.)?

Άρα ποια είναι η διαφορά?

Δεν γνωρίζω την απάντηση. Ποια η δική σας γνώμη και πως λειτουργεί το κομμάτι της απόγνωσης σε εσάς?

Πρωτότυπο άρθρο: Derek Sivers (CDBABY founder, musician and enterpreneur)
Μετάφραση & Δημοσίευση: Μανος Κ. (κατόπιν ευγενικής παραχωρήσεως του Derek)
Μπορείτε να διαβάσετε το πρωτότυπο άρθρο στην Αγγλική γλώσσα εδώ:
http://sivers.org/desperate