Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

Όχι πατέρα...η αλήθεια βρίσκεται στους Χούλιγκανς! Γκέγκε? (Μέρος 1ο)

Και όμως, η περίφημη ταινία του Κώστα Καραγιάννη από το μακρινό '83 είναι ίσως η πρώτη στην ιστορία του κινηματογράφου που ασχολήθηκε με το φαινόμενο του χουλιγκανισμού στην πιο βίαιη μορφή του (καθώς απλές αναφορές υπήρχαν και σε άλλες ταινίες). Αν και η Αγγλία υπήρξε πρωτοπόρος στο θέμα της γηπεδικής βίας στα 70's και στα 80's, η πρώτη βρετανική ταινία που γνωρίζω πάνω στο θέμα, δεν είναι άλλη από το εκπληκτικό, ωμό και ρεαλιστικό "The Firm" του τρομερού σκηνοθέτη Alan Clarke, το 1988 και μάλιστα ως τηλεταινία, αφού η Αγγλία πληγωμένη από το κύμα βίας στα γήπεδα και της τραγωδίας του Heysel στις Βρυξέλλες σίγουρα δεν ενθάρρυνε τέτοιες προσπάθειες, με τα γεγονότα να είναι νωπά.
Αν και ο όρος χούλιγκαν αποδόθηκε ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα σε άτομα που προξενούσαν μικροφασαρίες μεμονωμένα στα γήπεδα, εγώ θα αναφερθώ εδώ στη μόδα που φαίνεται να "ξαναγύρισε" κυρίως λόγω των ταινιών "Football factory" και "Green street hooligans" και του εξαιρετικά στυλιζαρισμένου τρόπου ζωής των περίφημων εταιρειών (Firms όπως ονομάζονται στην Αγγλία) που οργανωμένα δίνουν ραντεβού για ξύλο και βιαιοπραγίες και τα μέλη τους υπάγονται σε ένα είδος άτυπης ιεραρχίας με τον αρχηγό (ή τους αρχηγούς) και τους απλούς στρατιώτες. Είτε συμφωνείτε με το φαινόμενο είτε όχι, το γήπεδο είναι η σύγχρονη ρωμαϊκή αρένα και το ποδόσφαιρο ο κύριος αγωγός της συσσωρευμένης ενέργειας του απλού λαού, της εργατικής (και πλέον όχι μόνο!) τάξης, που όπως τον **μάνε όλη την εβδομάδα στην καθημερινότητά του, περιμένει να βγάλει τα απωθημένα του και να εκδικηθεί το πεπρωμένο του κάθε Σάββατο ή Κυριακή.
Λόγω του ότι στην Αμερική το ποδόσφαιρο δεν είναι διαδεδομένο κι εκεί η νεολαία δημιουργεί άλλου τύπου συμμορίες για να ξεσπά (πολύ χειρότερες από αυτές των χούλιγκαν), το Χόλυγουντ δεν έδειξε ενδιαφέρον να γυρίσει ταινίες πάνω στο θέμα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν πάνω από καμιά 15αριά ταινίες που να ασχολούνται με το φαινόμενο της οργανωμένης γηπεδικής βίας. Διάλεξα λοιπόν 10 από αυτές που θεωρώ και τις πιο αξιόλογες και τις αναφέρω αναλυτικά παρακάτω σε δύο μέρη:

1. I.D. (1995) Directed by Philip Davis
Ίσως η καλύτερη ταινία με hooligans που έχει βγει ποτέ και αρκετά παραγνωρισμένη. Μία ομάδα τεσσάρων αστυνομικών τη δεκαετία του '80 στο East London, σε undercover αποστολή, γίνονται μέλη του fan club της φανταστικής Shadwell F.C. (προφανώς ο σεναριογράφος είχε στο μυαλό του την πραγματική ομάδα Milwall) και προσπαθούν να ξεσκεπάσουν τους πρωταίτιους διαφόρων βιαιοπραγιών υποδυόμενοι οι ίδιοι τους χούλιγκαν. Η καθημερινή τους επαφή με τα μέλη της "εταιρείας" αυτής, φέρνει μάλλον αντίθετα αποτελέσματα, αφού αρχίζουν να μαγνητίζονται από το δέσιμο και την αλληλουποστήριξη μεταξύ των μελών του fan club και βυθίζονται σε μία πρωτόγνωρη για αυτούς εμπειρία που σχεδόν αλλοιώνει το χαρακτήρα τους, με οδυνηρά για κάποιους αποτελέσματα. Η γοητεία που προκαλεί η βία κι ένας πιο ελεύθερος τρόπος ζωής, που είδαμε σε ταινίες όπως το "No man's land", το "Bad Influence", το "Donnie Brasco", το "Fight Club", το "Cruisin" κτλ. βρίσκει σε αυτή την ταινία μία απίστευτα ωμή απεικόνιση, μια πραγματική κάθοδο στα ένστικτα του ανθρώπου χωρίς επιστροφή. Η σκηνή του φινάλε είναι απλά σοκαριστική!

2. The Firm (1988) Directed by Alan Clarke
Χωρίς φρου φρου, αρώματα και υπερβολές, ο Alan Clarke σκηνοθέτης των τρομερών "Scum" και "Made in Britain" σκηνοθετεί τον Gary Oldman σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του ως πρώτη μούρη της περίφημης InterCity Firm, ή αλλιώς των χούλιγκαν της West Ham (γνωστών και ως Σφυριά) που χρησιμοποιούσαν τα τρένα της ομώνυμης εταιρείας για να μετακινούνται και να πράττουν το θεάρεστο έργο τους. Μάλιστα άφηναν και την περίφημη κάρτα στα στραπατσαρισμένα θύματά τους που έλεγε "Συγχαρητήρια, μόλις συναντήσατε την ICF!". O Gary Oldman, λοιπόν, υποδυόμενος τον Bixie, αρχηγό της ICF, μεσίτη το πρωί και ξυλοδάρτη το βράδυ, ονειρεύεται να ενώσει τις τρεις πιο δυνατές "εταιρείες" υπό την αρχηγία του με σκοπό να κυριαρχήσουν στα γήπεδα της Γερμανίας για το επερχόμενο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. 70 μόλις λεπτά ωμού ρεαλισμού, που αρκούν όμως για να σας κάνουν να μην ξεχάσετε ποτέ τις φάτσες που παίζουν!

3. Rise of the Footsoldier (2007) Directed by Julian Gilbey
Το αριστούργημα του Julian Gilbey ξεκινά ως κλασσική ταινία για χούλιγκανς, παρακολουθώντας την πορεία του υπαρκτού προσώπου Carlton Leach από απλού μέλους της ICF μέχρι την άνοδό του ως αρχηγού μιας εκ των πιο διαβόητων συμμοριών του Essex που είχε τρομοκρατήσει το νυχτερινό Λονδίνο τη δεκαετία του '80 και για αρκετά χρόνια. Η ταινία είναι σαφέστατα μία από τις πιο βίαιες που έχω δει ποτέ, με τρομερό ξεδίπλωμα της ιστορίας κι εκπληκτικά υποβλητική σκηνοθεσία που δεν σε αφήνει να πάρεις τα μάτια σου λεπτό από πάνω της. Ναρκωτικά, ecstasy, χούλιγκανς, συμμορίες, μπραβιλίκια, στεροειδή και η εποχή της απαρχής του rave και της χορευτικής μουσικής σε μία ζοφερή απεικόνιση που θα σας στοιχειώσει το μυαλό! Όσοι τη δείτε ή την έχετε δει, αναζητήστε και το επίσης καλό Essex Boys (2000) του Terry Winsor που επικεντρώνεται όμως κυρίως στα μετέπειτα χρόνια της εγκληματικής ομάδας του Leach.

4. Arrivederci Milwall (1990) Directed by Charles McDougall
Εξαιρετικά δυσεύρετη ταινία και για άλλη μια φορά, ωμή καταγραφή των βρετανών χούλιγκαν (και συγκεκριμένα αυτών της Millwall) οι οποίοι ταξιδεύουν για το παγκόσμιο κύπελλο του '82 στην Ισπανία και προβαίνουν σε διάφορους βανδαλισμούς με οδυνηρά αποτελέσματα. Η ταινία είναι από τις καλύτερες του είδους διότι δεν ηθικολογεί και δεν αποδοκιμάζει αλλά ούτε κι επιδοκιμάζει τη βία που προέρχεται από τα γήπεδα, αλλά αφήνει τον θεατή να κρίνει μόνος του. Επίσης, προσπαθεί να συνδυάσει τον εθνικισμό με τον χουλιγκανισμό κάνοντας αναφορά στο βομβαρδισμό των νήσων Falklands και στη "νίκη" των Βρετανικών στρατευμάτων, που κατά κάποιο τρόπο ντοπάρει τους ήρωες της ταινίας και αναγάγει το αιματηρό έργο τους σε εθνική υπόθεση ή μάλλον εθνικό ξεκαθάρισμα!

5. Ultra (1990) Directed by Ricky Tognazzi
Άλλο ένα εντελώς άγνωστο φιλμ, σκηνοθετημένο εξαιρετικά από τον γιο του γνωστού Ιταλού ηθοποιού Ugo Tognazzi - θα μπορούσαμε να πούμε η κινηματογραφική κατάθεση της Ιταλίας στο θέμα της οργανωμένης βίας στα γήπεδα, μέσα από την ιστορία των σκληροπυρηνικών φιλάθλων της Ρόμα, που πρόκειται να ταξιδέψουν σε εκτός έδρας παιχνίδι με την μισητή Juventus. Το φιλμ απεικονίζει με μαεστρία την περιθωριακή ζωή τον μελών της ομάδας και τη δύναμη και αυτοπεποίθηση που αποκτούν μέσα από το κλαμπ των Ultras, οι οποίοι έχουν αποκτήσει μεγάλη φήμη ως μια από τις πιο σκληρές "εταιρείες" στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Η ταινία περιέχει αρκετές σκηνές γραφικής βίας και στο τέλος σου αφήνει μια γλυπόπικρη γεύση, κυρίως λόγω των αντιφατικών ηρώων και της ρεαλιστικής φωτογραφίας.

Σύντομα ακολουθεί και το δεύτερο μέρος...

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Το Αίμα Των Βασιλιάδων (aka The Blood Of Kings)

Αποφάσισα να ανεβάσω σε αποδεκτή ανάλυση (εικόνα-ήχου) την μικρού μήκους ταινία που είχα γράψει και σκηνοθετήσει την Άνοιξη του 2006. Ανήκει στον χώρο του mystery-horror με αρκετά στοιχεία-επιρροές από τη σειρά "Twilight Zone". Για να την κατεβάσετε απλά κάνετε download τα αρχεία από τα link παρακάτω και τα αποσυμπιέζετε στον σκληρό σας δίσκο. Ελπίζω να σας αρέσει και περιμένω σχόλια!

Part 1
Part 2

TAGLINE
Sleep…and become their prey. Wake up…and the nightmare just begins. There is no escape when they come for you. There is only…THE BLOOD OF KINGS.

SYNOPSIS
A young girl, Evelyn, student of a film direction academy, wakes up in a hurry to find out that she is late again at the Art History class of her school. She arrives late at the classroom and is scolded by her teacher. The day’s lesson, concerns the Maya Bloody Rituals during the Toltec Occupation. Evelyn keeps talking during the lecture, where a series of slides is screened. The teacher expells Evelyn from the class because of her behavior.
After walking out of the class, Evelyn realizes that the streets are empty and strange things start happening to her that remind her of the Maya lecture. She has to fight her way through the night, before it is too late. The pieces of this strange puzzle will only part together at the twist and shocking ending.

CREDITS
Produced, Written & Directed by Manos Koufakis
Edited by Manos Koufakis & Aggelos Mantzios
Directors of Photography: Aggelos Mantzios, Vagelis Doumas
Camera Operator: Aggelos Mantzios
Music Supervisor: Manos Koufakis
Sound Engineer: Aggelos Mantzios
Script and Assistant Director: Iakovos Zoulis
Special FX and Make-up: Eirini Plesti, Elena Koufaki, Georgina Aposkiti
Gaffer: Thodoris Galanis
Special Constructions: Vagelis Doumas
Costumes: Izabella Konstantinidou
Starring:
Izabella Konstantinidou as Evelyn
Dionysia Giakoumi as Teacher
Stamatis Skifalidis as Priest
Kostas Organopoulos, Dimitris Apostolopoulos, Iakovos Zoulis, Sotiris Kontonatsios as the 4 Mayas
Tzimis Eleutheriou as Taxi Driver
Kostas Organopoulos as Beggar
Dimitris Anagnostou, Dimitris Apostolopoulos, Foivos Verganelakis, Giorgos Bakalis, Stamatis Skifalidis, Giannis Lykas, Spiros Kastanas, Aggelos Siemos, Anna Feloutzi, Eugenia Anastasopoulou, Elena Koufaki as Students
Music by
KING DIAMOND
"Them", "Let it be Done", "Cremation"
RIPPER
"Intro"
WITCHCROSS
"Face of a Clown"
SARCOFAGUS
"Black Contract"
SPACE NIGHT
"Chill Out Ambient"
EVA & FRIENDS
"Fantasia Theme"

Special Thanks
GIORGOS SKALENAKIS, SOTIRIS LABROPOULOS, THANASIS DIAMADOPOULOS, XRISTOS SANTATSOGLOU, GIANNIS KLEIDIS, NIKOLATOS - ELECTRONIC STORES, THOMAS ZARKADOULAS, DIMITRIS XATZIS, PERIKLIS GOUMAS, FORIS TSIMOURTOS
Lighting Equipment
CINEMA AND TELEVISION SCHOOL LYKOURGOU STAVRAKOU

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

Uri Geller, ο μόνος αληθινός μάγος του 21ου αιώνα.

Left: Uri Geller, Right: James RandiΤο ότι πολλοί πρώην μεγάλοι καλλιτέχνες, πρώην μεγάλοι ηθοποιοί, πρώην μεγάλοι αθλητές κτλ έρχονται να κολλήσουν τα τελευταία τους ένσημα στην Ελλάδα είναι κάτι γνωστό σε όλους. Όπως ήταν αναμενόμενο, ήρθε και η στιγμή για τον κορυφαίο μένταλιστ των τελευταίων τριάντα χρόνων, Uri Geller, να εγκατάσταθεί στο τελευταίο καταφύγιο που του είχε απομείνει, την Ελλάδα, ή αλλιώς το μέρος όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει τα τελευταία 40 χρόνια. Ο κύριος Geller είχε ήδη προετοιμάσει το έδαφος δια χειρός Χαρδαβέλλα με την "συγκλονιστική" εμφάνιση του στην εκπομπή του δεύτερου πριν από κάποια χρόνια. Ρολόγια είχαν πάρει μπροστά, κουτάλια είχαν λυγίσει, σπόροι είχαν βλαστήσει σε ένα show που ήδη από τη δεκαετία του '70 στις ΗΠΑ και σε πάμπολλες άλλες χώρες ήταν ήδη κάτι το παρωχημένο και που στην μπουζουκελλάδα οι λαϊκές μάζες ανακάλυψαν ως κάτι το εξόχως ενδιαφέρον και πρωτοποριακό.



Ο Geller είναι αδιαμφισβήτητα ο μεγαλύτερος hustler του 21ου αιώνα και ο ΜΟΝΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΜΑΓΟΣ, που έχει κατανοήσει σε βάθος το μέγεθος της ανθρώπινης βλακείας που στατιστικά υπερτερεί έστω και της στοιχειώδους λογικής. Η κυριαρχία του Geller στο ελληνικό τηλεοπτικό κοινό μέσω του γνωστού πρόσφατου show του, μου διέλυσε κάθε ελπίδα που είχα για κάτι καλύτερο σε αυτόν τον τόπο. Είναι η απόλυτη ήττα της απλής λογικής και ο θρίαμβος του παραλόγου, σε μία χώρα που αν μη τι άλλο, ακόμα και στο πιο απομονωμένο χωριό, μπορεί κάποιος μέσω του διαδικτύου μέσα σε 5 λεπτά να μάθει τι εστί Geller και τι ξεφτύλισμα-ξεσκέπασμα έχει φάει από τη δεκαετία του '70 στην Αμερική, από τον φοβερό και τρομερό James Randi καθώς και μια σειρά άλλων ανθρώπων. Κι ενώ στην Αμερική, τα "μαγικά τρικ" έχουν φτάσει σε άλλα επίπεδα κυρίως λόγω του πρωτοποριακού street magic των Criss Angel και Dave Blaine, στην Ελλάδα ψάχνουμε να βρούμε τον διάδοχο του μοναδικού "μάγου" στην ιστορία της "μαγείας" που ξέρει μόνο 6 κόλπα, με το 6ο του και πιο ισχυρό να είναι ότι μπορεί να ξανασερβίρει τα 5 πρώτα, ξαναζεσταμμένα σε ένα απαίδευτο κοινό και να το κάνει να παραληρεί! Μάλλον όμως απαιτώ πολλά από έναν κόσμο που έτσι κι αλλιώς έχει μάθει να εκλέγει στη σύγχρονη ιστορία του, τους ίδιους 3-4 πολιτικούς αρχηγούς (ίδια ονόματα - άλλα πρόσωπα), να γελάει με τα ίδια αστεία και να μαθαίνει τα μαντάτα με καθυστέρηση.

Μου θυμίζει έντονα το ανέκδοτο, όπου δύο φίλοι σε ένα κιν/φο εντοπίζουν έναν καραφλό θεατή και ο ένας βάζει στοίχημα με τον άλλο ότι μπορεί να του δώσει σφαλιάρα και μετά να την βγάλει καθαρή. Το καταφέρνει λοιπόν και μάλιστα εις διπλούν προφασιζόμενος κάθε φορά ότι του θυμίζει έναν γνωστό του. Εξοργισμένος ο φαλακρός θεατής "επαναστατεί" και πάει να κάτσει σε άλλη θέση για να μην αρπάξει και τρίτη σφαλιάρα. Τότε οι δύο φίλοι ξαναβάζουν στοίχημα κι ο πονηρός της παρέας, ξαναρίχνει σφαλιάρα στο φαλακρό θεατή, λέγοντας του, "Μα καλά ρε φίλε, εδώ κάθεσαι τόση ώρα κι έχω ταράξει στη σφαλιάρα έναν άλλο πιο κάτω...?". Θεατές λοιπόν στο ίδιο έργο και καρπαζοεισπράκτορες του κάθε επίδοξου πλακατζή επιτήδειου Geller, ας αλλάξουμε πλευρό κι ας συνεχίσουμε τον μεταπολιτευτικό ύπνο μας. Έτσι κι αλλιώς ο Παναθηναϊκός ή ο Ολυμπιακός θα παίρνουν το πρωτάθλημα, οπότε θα είμαστε όλοι χαρούμενοι.

Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

Φίμπεν, ο Μπόμπιρας των γηπέδων Μέρος 1ο

Τις προάλλες, ενώ περίμενα εναγωνίως να ξεκινήσει μία από τις λίγες "αθλητικές" εκπομπές που παρακολουθώ στην τηλεόραση, σε ένα μικρό αθηναϊκό κανάλι, πέτυχα μια εκπομπή που πρόβαλε στιγμιότυπα από τα κύπελλα πρωταθλητριών των δεκαετιών '70 - '80 και βλέποντας την σάπια εικόνα του φιλμ (μιας και ειδικά την δεκαετία του '70 οι περισσότεροι αγώνες κινηματογραφήθηκαν σε φιλμ) μου ήρθε στο μυαλό μια ελάχιστα γνωστή ταινία, που είχα δει καμιά 25αριά χρόνια πριν με τίτλο "Φίμπεν, ο Μπόμπιρας των γηπέδων". Μιας και στα 80's είχα μανία με το ποδόσφαιρο, είχε τύχει να δω και μερικές ακόμα παλιές ταινίες, που σήμερα προβάλλονται ελάχιστα έως ποτέ στην τηλεόραση, οπότε σκέφτηκα να γράψω για αυτές. Αν και είμαι σίγουρος πως αυτό το post δεν θα ενδιαφέρει ιδιαίτερα τις αναγνώστριες του blog μου πιστεύω πως αξίζει να τσεκάρουν μερικές από τις ταινίες στις οποίες θα αναφερθώ, αφού έτσι κι αλλιώς το ποδόσφαιρο είναι απλά ένα κομμάτι τους...ξεκινάμε λοιπόν:

1. Φίμπεν, ο Μπόμπιρας των γηπέδων (1974) του Bo Widerberg
Μια από τις πιο εξωφρενικές δημιουργιές των seventies, η ιστορία ενός πιτσιρικά, που καταφέρνει σε ηλικία μόλις 6 ετών να παίξει ως υπερ-ταλέντο στην εθνική ανδρών της Σουηδίας (!) και να αποτελέσει το βαρύ πυροβολικό της ομάδας του στην επίθεση! Όσο γελοίο κι αν ακούγεται το θέμα της ταινίας, από όσο θυμάμαι ήταν εξαιρετικά καλογυρισμένη και με τρομερές κοινωνικές προεκτάσεις γύρω από το θέμα της εκμετάλλευσης ενός μικρού παιδιού, από τα ΜΜΕ και το ποδοσφαιρικό σύστημα.
Μου είχε μείνει από τότε, ότι είχε και το δικό του αναψυκτικό, την Φιμπενάδα!


2. Victory (1981) του John Huston
Ίσως η πιο γνωστή ταινία για ποδόσφαιρο που έχει γίνει ποτέ, με τον αγώνα στο τέλος να αποτελεί σημείο ανθολογίας στον κινηματογράφο. Ανάμεσα στους Stallone, Michael Caine και Max von Sydow, εμφανίζονται πραγματικοί ποδοσφαιριστές ινδάλματα στα 60's και 70's όπως ο Bobby Moore, o Pele και ο Ardilles κτλ.
Αξίζει να αναφέρω ότι ο Stallone ως γνήσιως αμερικάνος που δεν μπορεί να κατανοήσει το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο (soccer) είχε απαιτήσει να σκοράρει αυτός το νικητήριο γκολ της αναμέτρησης αν και ο ίδιος ήταν ο τερματοφύλακας της ομάδας! Ολόκληρο το καστ έπεσε πάνω του να τον μεταπείσει και για να του αλλάξουν γνώμη, γράφτηκε η περίφημη σκηνή με το πέναλτι που πιάνει στο τέλος. Φυσικά όμως όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι θα θυμόμαστε την γκολάρα του Πελέ!


3. I Due Maghi Del Pallone (1971) του Mariano Laurenti
Σε ελεύθερη μετάφραση, "Οι δύο μάγοι του ποδοσφαίρου" με τους θρυλικούς Franco Franchi και Cicco Ingrassia. Αν θυμάμαι καλά, την είχα δει στο βίντεο με τίτλο "Ο Μάγος του ποδοσφαίρου" (έχω να την δω πάνω από 20 χρόνια!) και είχε τρελό γέλιο με τον Franco να προσλαμβάνεται από σπόντα να κοουτσάρει μια ιταλική ομάδα ποδοσφαίρου. Ο ίδιος είναι στην πραγματικότητα μάγος-τσαρλατάνος και η σκηνή που μου έχει μείνει από τότε, είναι που στο τέλος για να κερδίσει η ομάδα του, μπαίνει σαν παίχτης μέσα και κολλάει την μπάλα στο κεφάλι του, περνάει όλους τους παίκτες και βάζει γκολ! Αν κάποιος την έχει δει πιο πρόσφατα, ας το επιβεβαιώσει αυτό! :)


4. Those Glory, Glory Days (1983) του Philip Saville
Από τις καλύτερες ταινίες για μπάλα που θυμάμαι και που μπορεί να την δει ακόμα και μια γυναίκα που δεν την ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο, αφού ο κύριος χαρακτήρας της ταινίας είναι μια γυναίκα που διηγείται τα νειάτα της στο Λονδίνο του '60, όταν απέκτησε εμμονή με την Τότεναμ (τα "Σπιρούνια") κι έκανε τα πάντα για να δει την ομάδα της σε έναν τελικό κυπέλου. Δυστυχώς έχω δει αυτήν την ταινία από τα 10-15 πρώτα λεπτά και μετά και την ψάχνω απεγνωσμένα μιας και ήταν τηλεταινία και αρκετά δυσεύρετη. Από ό,τι θυμάμαι ήταν τρομερά συγκινητική και περιέγραφε τέλεια τους teens της εποχής στο Λονδίνο, μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας οπαδού.


5. Yesteday's Hero (1979) του Neil Leifer
Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω αυτήν την ταινία ως το ρόκυ του ποδοσφαίρου, με έναν αλκοολικό πρώην σούπερ σταρ της μπάλας να προσπαθεί να κάνει την επάνοδό του στα μεγάλα σαλόνια. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως άτυπη αναφορά στον θρυλικό ποδοσφαιριστή George Best που είχε προσπαθήσει κι αυτός να κάνει ένα comeback αλλά το ποτό δεν τον άφησε και πέθανε τελικά κι από αυτό. Είχα ανακαλύψει την ταινία κατά τύχη ψάχνοντας το τρομερό κομμάτι των SWEET "Yesterdays Hero" που ακούγεται στην αρχή της ταινίας, διασκευασμένο από τους THE BABYS νομίζω. Από όσο θυμάμαι, το φιλμ εμπεριέχει και μια ιστορία με ένα ροκ γκρουπ που ανήκει στην γκόμενα του πρωταγωνιστή και σε γενικές γραμμές είναι από τις αξιόλογες προσπάθειες στο χώρο.


6. The Hero (1971) του Richard Harris
Η μοναδική σκηνοθετική απόπειρα του Richard Harris, είναι σε αυτήν την ταινία που υποδύεται και τον πρωταγωνιστή, έναν βετεράνο ποδοσφαιριστή που συνάπτει φιλία με έναν δωδεκάχρονο φανατικό οπαδό του, καθώς και οι 2 μοιράζονται το πάθος τους για το ποδόσφαιρο. Πάλι είχα ανακαλύψει αυτήν την ταινία από σπόντα καθώς περιέχει τρομερή sixties μουσική και μπορώ να πω ότι την βρήκα συμπαθητική, παρόλο που το στόρυ είναι λίγο κλισέ κι αναμενόμενο. Στα αξιοπερίεργα της ταινίας, είναι ότι ο Harris αποτελεί ποδοσφαιριστή της Εθνικής Ισραήλ!

...το δεύτερο μέρος ακολουθεί σύντομα...

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Γιατί στην Ελλάδα ξεκαρδιζόμαστε όταν βλέπουμε κάποιον να σκοντάφτει στο πεζοδρόμιο?

Δεν μπορώ να προσδιορίσω με ακρίβεια το έτος που το χιούμορ στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο στην Ελλάδα άρχισε να παρακμάζει, μπορώ όμως με ακρίβεια να ορίσω την χρονιά που μπήκε η ταφόπλακα. Ήταν φυσικά το 1999, έτος που κυκλοφόρησε το ανεκδιήγητο "Safe Sex" και έγινε η πιο εμπορική ελληνική ταινία όλων των εποχών με συνολικό αριθμό εισιτηρίων κοντά στο 1.5 εκατομμύριο. Νούμερο που όπως είναι κατανοητό δεν πρόκειται να επαναληφθεί ούτε για ελληνική, μα ούτε και για ξένη ταινία στην Ελλάδα.

Ας δούμε όμως γενικότερα το τοπίο στην νεο-ελληνική κωμωδία. Ο Μάρκος Σεφερλής αντιγράφει στεγνά το θρυλικό "Fawlty Towers" και μας πλασάρει το "Κορίτσια ο Μάρκουλης", ο χειρότερος κωμικός από καταβολής ελληνικού κινηματογράφου ο Πέτρος Φιλιππίδης, αντιγράφει ξεδιάντροπα το θρυλικό "The Appartment" του Billy Wilder και στήνει ολόκληρη σειρά με τίτλο το "Κλειδί" και σαν να μην έφτανε αυτό, κάνει αχρείαστα remake σε χιλιοειδωμένες ελληνικές ταινίες του '60 όπως το γνωστό "Της κακομοίρας" και "Ο Ηλίας του 16ου" στο σανίδι και στον κινηματογράφο αντίστοιχα, ο Λάκης Λαζόπουλος τη δεκαετία του'90 μας σερβίρει τους αναξιομνημόνευτους "10 Μικρούς Μήτσους" και γυρίζει μια σειρά από ταινίες που μπροστά τους οι δημιουργίες της Φίνος Φιλμ φαντάζουν επιπέδου Monty Pythons, συνεχίζει δε να μας ταλαιπωρεί και στη νέα χιλιετία ως διασκεδαστής κυρίως γερόντων και ανήλικων παιδιών κάνοντας τρομακτικά νούμερα, με το να κάνει αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του άρθρου μου. Γελάει με το στραβοπάτημα κάποιου στο πεζοδρόμιο. Ο ίδιος δεν διαθέτει χιούμορ ως διασκεδαστής, οπότε η αβανταδόρικη παρουσία των βίντεο, τον κάνει να φαίνεται θεός στα μάτια αυτών που δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να δούνε Blake Edwards, Billy Wider, Monty Pythons, Woody Allen, Marx Brothers, κτλ. ή που δεν έχουν μια ρημάδα παλιοσύνδεση στο ίντερνετ!

Σε αντιδιαστολή αυτού που λέω, δείτε τις εκπομπές του Θέμου Αναστασιάδη. Δείχνει απλά τα βίντεο χωρίς να τα σχολιάζει και δημιουργεί ο ίδιος χιούμορ μέσα από τις συζητήσεις με τους καλεσμένους του. Χωρίς να είναι κάτι το τρομερό, είναι μια όαση χιούμορ σε μια απολύτως παρακμιακή κατάσταση για την Ελλάδα.

Για πόσο καιρό ακόμα φίλοι μου θα βλέπουμε και θα ακούμε αστεία για την γκαντεμιά του Μητσοτάκη ή την ομοιότητά του με το Δρακουμέλ, θα γελάμε με μιμήσεις του Καραμανλή και του Παπανδρέου και θα ακούμε για Μαυρογιαλούρους της πολιτικής? Πότε θα καταλάβουμε ότι οι κωμικές φόρμες έχουν εξαντληθεί σχεδόν από την αναρχική δεκαετία του '70 κι ότι πρωτοποριακή κωμική σειρά δεν είναι το πρόσφατο "Παρά 5" και οι 90's "Τρεις Χάριτες"? Για όσο καιρό ακόμα θα εξισώνουμε το χαβαλέ με το χιούμορ, την κωμική ατάκα με το σεξιστικό υπονοούμενο και τους απλούς σχολιαστές με τους δημιουργούς, για τόσο καιρό θα γελάμε με αυτόν που τσακίζει τα πόδια του στο πεζοδρόμιο...

Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

Πώς ο Στάλιν και ο Χίτλερ διέλυσαν τον εμπορικό κιν/φο στην Ελλάδα.

Για να μην παρεξηγηθώ, λέγοντας εμπορικό κιν/φο εννοώ ταινίες που συγκαταλέγονται σε φιλμικά είδη όπως action, horror, sci-fi, thriller, war, character drama κτλ. Και δεν αναφέρομαι φυσικά σε χαζοκωμωδίες - συρραφή ανεκδότων, ή σε κινηματογραφημένο θέατρο / sitcom που περνά για κιν/φος.

Πριν μπω στο θέμα και για να γίνω απολύτως κατανοητός, να πω ότι αφορμή για την παραπάνω σκέψη μου ήταν μια τηλεκουβέντα που κατά τύχη παρακολούθησα προεκλογικά σε ένα κανάλι στην τηλεόραση. Στη συγκεκριμένη εκπομπή ήταν καλεσμένος ο πρόεδρος γνωστού ακροδεξιού κόμματος κι ένας εκπρόσωπος αριστερού κόμματος, ανάμεσα σε άλλους προσκεκλημένους. Πριν καν ξεκινήσει η εκπομπή, ο δεύτερος αρνήθηκε να μπει σε διάλογο με τον πρώτο επειδή θεώρησε ότι μιλώντας μαζί του νομιμοποιεί τον φασισμό.

Στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, πριν από αρκετά χρόνια, ο Martin Scorcese γύριζε τα "Καλά Παιδιά". Για την πραγματοποίηση της ταινίας του, ήρθε σε επαφή με πραγματικούς γκάνγκστερ και κακοποιούς, οι οποίοι μάλιστα μέσω συνεργατών τους υποδείκνυαν και στο σκηνοθέτη και στους ηθοποιούς κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων πώς κρατάγανε το όπλο όταν ήταν να "καθαρίσουν" κάποιον, ή ακόμα αν η ερμηνεία κάποιων ηθοποιών ήταν πειστική και στα πρότυπα της μαφίας. Αν δεχτούμε δηλαδή την βία, ως συνώνυμη του φασισμού και τους μαφιόζους ως την υπόγεια έκφρασή του φασισμού στο παρασκήνιο μιας δημοκρατίας, τότε θα δούμε ότι ένας σκηνοθέτης του μεγέθους του Σκορσέζε, που κάλλιστα θα μπορούσε να περιοριστεί στις δικές του προσλαμβάνουσες και εμπειρίες, δεν δίστασε να έρθει σε επαφή με το απόλυτο κακό, όχι για να το νομιμοποιήσει, αλλά για να μάθει από αυτό και να παραδώσει στη συνέχεια σε όλους τους σινεφίλ ένα από τα αριστουργήματά του.

Ο ελληνικός εμφύλιος λοιπόν, πέρα από τα θύματά του, άφησε παρακαταθήκη σε εμάς, τις μετέπειτα γενιές, τον απόλυτο διχασμό στις τέχνες. Ο πραγματικός δημιουργός, όταν πραγματεύεται ακόμα και τον διάβολο, θα προσπαθήσει να έρθει σε επαφή μαζί του. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πραγματικοί δημιουργοί στον κιν/φο πέραν ολίγων εξαιρέσεων. Η εμετική έννοια της στρατευμένης τέχνης που διακατέχει την πλειονότητα των σημερινών δημιουργών και σεναριογράφων, μας έχει κάνει να βλέπουμε με συμπάθεια τις ταινίες της Βουγιουκλάκη και της Καρέζη και να αισθανόμαστε ότι βλέπουμε Πέκινπα και ΝτεΠάλμα όταν πετύχουμε σε κάποιο φεστιβάλ ή στην τηλεόραση κάποια από τις 3 ταινίες της κλασσικής τριλογίας του Δαλιανίδη για τα άγρια νειάτα.

Οι αριστεροί δεν μιλάνε με τους δεξιούς και οι δεξιοί με τους αριστερούς, με αποτέλεσμα θέματα όπως βία, φασισμός, συμμορίες, χούλιγκαν, ναρκωτικά, χούντα, εμφύλιος κτλ. να είναι ταμπού και να πρέπει να προσεγγίζονται πάντα με ψευτοαρτίστικο τρόπο, με υπονοούμενα και με μονοσήμαντη διάσταση. Και στις τύχες αυτών των δύο πέρασε κατά διαστήματα ο ελληνικός κιν/φος. Οι μόνοι άτυχοι είμαστε όλοι εμείς οι σινεφίλ και οι πραγματικά πολιτικά ανέντακτοι πολίτες-δημιουργοί που βλέπουμε ακόμα και σήμερα τα φαντάσματα του Χίτλερ και του Στάλιν να μπλέκονται στα πόδια μας και να μας καθυστερούν από το αναπόφευκτο...την έκρηξη του ελληνικού independent film making που χάρη στα φθηνά ψηφιακά μέσα και του πιο προσιτού οικονομικά post production, σε συνδυασμό με το διαδίκτυο, μπορούν να κάνουν τη διαφορά στην παραδοσιακά μίζερη ελληνική πραγματικότητα της νοσταλγίας εις βάρους της μνήμης.

Βοηθάει να είσαι απελπισμένος?

Πάντα ένιωθα ότι το καλύτερο είναι να μην είσαι ποτέ απελπισμένος.

Η αυτοπεποίθηση προέρχεται με το να γνωρίζεις πως έχεις πολλές επιλογές.

Αλλά διαβάζοντας την αυτοβιογραφία του Richard Branson, ιδρυτή της Virgin, ήταν ξεκάθαρο πως ολόκληρη η καριέρα του καθοδηγήθηκε από μία αυτοδημιούργητη απόγνωση.

Προσπαθούσε πάντα να πείσει την τράπεζα να του δώσει ένα μεγάλο δάνειο για να πραγματοποιήσει μια νέα φιλόδοξη επιχείρηση. Μετά παρέμενε χρεωμένος μέχρι το λαιμό ως και την τελευταία στιγμή, στα πρόθυρα της χρεωκοπίας και χρησιμοποιούσε αυτήν την με το μαχαίρι στο λαιμό απόγνωση με σκοπό να πάρει ένα ακόμα πιο φιλόδοξο ρίσκο και με κάποιο τρόπο στο τέλος να ανταπεξέρθει. Ίσα ίσα δηλαδή να ξεπληρώσει το δάνειό του και να επιχειρήσει κάτι ακόμα πιο φιλόδοξο.

Παραθέτω μερικά παραδείγματα:

- Όταν ήταν μόλις 21 ετών, ως ιδιοκτήτης του μικρού καταστήματος δίσκων "Virgin Records and Tapes" που διατηρούσε στο Notting Hill, σκέφτηκε ότι αυτό που χρειάζονται οι αστέρες της ροκ μουσικής ήταν ένα μεγάλο, άνετο σπίτι στην εξοχή όπου η μπάντα τους θα μπορούσε να πάει και να μείνει και να ηχογραφήσουν με την ησυχία τους όταν θα έχουν έμπνευση. Έτσι, άρχισε να ψάχνει στην εξοχή στις τοπικές αγγελίες και τελικά βρήκε μια βίλα με 15 δωμάτια, η οποία είχε μείνει απούλητη για πολύ καιρό. Κατάφερε να κάνει συμφωνία για να την αγοράσει έναντι 30 χιλιάδων λιρών. Ο ίδιος δεν είχε καθόλου λεφτά, αλλά δανείστηκε λίγα από την οικογένειά του κι επίσης έδειξε στην τράπεζα τα χαρτιά της δουλειάς του και πήρε ένα δάνειο. Κατάφερε στην πορεία να μετατρέψει την έπαυλή του σε ένα επιτυχημένο στούντιο ηχογραφήσεων.

- Η Virgin Records έκανε ένα μεγάλο χιτ με την κυκλοφορία του Tubular Bells (του Mike Oldfield) και αν και η επιτυχία του δίσκου ήταν αρκετή για να ξεπληρώσει χρέη προηγουμένων ετών, δεν απέμεινε για τον ίδιο σημαντικό κέρδος. Έτσι έφυγε για διακοπές και πήγε στις Βρετανικές Παρθένους Νήσους, όπου στην κυριολεξία ερωτεύτηκε ένα νησάκι το οποίο πουλιότανε 5 εκατομμύρια λίρες. Με διαπραγματεύσεις και αρκετή δόση τύχης κατάφερε να το αγοράσει έναντι 180 χιλιάδων λιρών, με τον όρο ότι εντός 5 ετών θα έπρεπε να το μετατρέψει σε παραθεριστικό θέρετρο (κάτι που θα του στοίχιζε 10 εκατομμύρια δολλάρια), αλλιώς με το πέρας των 5 ετών, η ιδιοκτησία θα επέστρεφε στην κυβέρνηση. Είπε: "Είμαι διατεθιμένος να βρω τα λεφτά και στο τέλος να αποκτήσω το νησί" και για τα επόμενα χρόνια κινήθηκε στα όρια με σκοπό να βρει τα λεφτά.

- Εκείνη την χρονική περίοδο, η VIRGIN RECORDS, δεν είχε καταφέρει να κυκλοφορήσει ένα νέο χιτ για χρόνια και ήταν στα όρια της χρεωκοπίας. Ο συνεργάτης του, του είπε πως δεν είχαν άλλη επιλογή από το να κάνουν περικοπή κόστους και να αποδεσμεύσουν καλλιτέχνες. Ο Richard Branson του είπε, "Πάντα πίστευα πως ο μόνος τρόπος για να τα βγάλεις πέρα σε μια κρίση ρευστού, είναι να μην συρρικνωθείς αλλά να εξαπλωθείς κι άλλο." Έτσι αποφάσισε να χρεωθεί κι άλλο, δανείστηκε 1 εκατομμύριο δολλάρια, υπέγραψε τον Phil Collins και τους Human League, αγόρασε 2 night club και όλα αυτά είχαν τρομερή επιτυχία κι έκαναν την VIRGIN επικερδή επιχείρηση και πάλι.

- Μόλις 2 χρόνια μετά, ξεκίνησε μια αεροπορική εταιρεία, ενάντια στις προειδοποιήσεις όλων και η οποία ήταν καταχρεωμένη για χρόνια, γεγονός που σχεδόν κατέστρεψε και τις υπόλοιπες εταιρείες του. Κατέληξε λοιπόν να πρέπει να πουλήσει την Virgin Records για να ορθοποδήσει, αλλά και πάλι η αίσθηση του επερχόμενου κινδύνου, η απόγνωσή του και το βαθύ χρέος, του έδωσαν το κίνητρο να εξαπλωθεί ακόμα περισσότερο για τα επόμενα 10 χρόνια.

Έτσι διαβάζοντας όλα αυτά, αν και εντυπωσιασμένος, είμαι ταυτόχρονα μπερδεμένος.

Είμαι αρκετά σφιχτός και νοικοκύρης. Αποφεύγω να χρεώνομαι, κάνω αποταμίευση και δεν ξοδεύω ποτέ περισσότερα από όσα κερδίζω. Εξαιτίας αυτής της προσέγγισής μου, αισθάνομαι βολικά. Είναι όμως αυτή μια λάθος προσέγγιση?

Θα με βοηθούσε στα αλήθεια αν ήμουν απελπισμένος στην πραγματικότητα? Θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε σε νέα ύψη, από καθαρή ανάγκη?

Από την άλλη μεριά, δεν έχουμε δει όλοι έξυπνους ανθρώπους να κάνουν ηλίθιες κινήσεις όταν είναι απελπισμένοι (κακές συμφωνίες, να κλέβουν κτλ.)?

Άρα ποια είναι η διαφορά?

Δεν γνωρίζω την απάντηση. Ποια η δική σας γνώμη και πως λειτουργεί το κομμάτι της απόγνωσης σε εσάς?

Πρωτότυπο άρθρο: Derek Sivers (CDBABY founder, musician and enterpreneur)
Μετάφραση & Δημοσίευση: Μανος Κ. (κατόπιν ευγενικής παραχωρήσεως του Derek)
Μπορείτε να διαβάσετε το πρωτότυπο άρθρο στην Αγγλική γλώσσα εδώ:
http://sivers.org/desperate

Η ιστορία του πρώτου ανθρώπου που δολοφονήθηκε, επειδή έκανε χαμηλά νούμερα τηλεθέασης.

Ή διαφορετικά, η διορατική ματιά του κορυφαίου σκηνοθέτη Sidney Lumet πάνω στο αδηφάγο μέσο που λέγεται τηλεόραση, 33 χρόνια πριν (!) τον καιρό που στην Ελλάδα η τηλεόραση ήταν στα σπάργανά της. Μέσα από το αριστούργημά του, με τίτλο NETWORK, ο Lumet έκανε το απόλυτο σχόλιο για την τηλεοπτική παρακμή και τους κανόνες που διέπουν τους μηχανισμούς τηλεθέασης. Ίσως να περάσει κάποιος καιρός ακόμα για να γίνουμε γνώστες μιας αποδεδειγμένης δολοφονίας τηλεοπτικού προσώπου για χαμηλή τηλεθέαση, αλλά δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν αυτοκτονήσει ή αυτοκαταστραφεί επειδή οι δείκτες μετρήσεων δεν ήταν ικανοποιητικοί...

Πολλοί υποστηρίζουν ότι η μεγαλύτερη εφεύρεση μετά την τηλεόραση είναι το κουμπί που την κλείνει. Εγώ θα υποστήριζα ότι η μεγαλύτερη εφεύρεση είναι η υποδοχή που την συνδέει με το βίντεο ή το DVD player μας και είναι το μόνο τμήμα της τηλεόρασης που πραγματικά σπάει τη μονοκρατορία της AGB και μας δίνει πραγματική ανεξαρτησία.

Η τηλεόραση μένει να σπάσει μόνο ένα τελευταίο οχυρό ώστε να γίνει η απόλυτη παγκόσμια κυβέρνηση και αυτό ειναι ο γραπτός λόγος, η ισχύς του scripta manent. Σε πολλές συζητήσεις για να υποστηρίξει κάποιος ένα επιχείρημα λέει στο συνομιλητή του, "Μα το είδα γραμμένο στο τάδε περιοδικό/εφημερίδα". Όταν στο άμεσο μέλλον θα λέμε το είδα στην τηλεόραση και ο συνομιλητής θα πείθεται τότε ο Νοστράδαμος του προηγούμενου αιώνα George Orwell, θα βρει την απόλυτη δικαίωσή του.

Να κλείσω το σύντομο σχόλιο μου για την αδηφαγία των ΜΜΕ προτείνοντας 5 ακόμα αξιόλογες ταινίες σχετικές με το θέμα:
1. A face in the crowd (1957) του Elia Kazan
2. Mad City (1987) του Costa Gavra
3. Quiz Show (1994) του Robert Redford
4. Accidental Hero (1992) του Stephen Frears
5. Broadcast News (1987) του James L. Brooks

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Γιατί είναι σημαντικό να βλέπουμε κακές ταινιές? Μέρος 1ο

Υπάρχουν 2 κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που γουστάρουν να βλέπουν ταινίες από ανάγκη (όπως ο δημιουργός αυτού του blog) και αυτοί που έχουν τις ταινίες ως συμπληρωματική διασκέδαση. Αυτό το ποστ λοιπόν, θα απασχολήσει αυστηρά αυτούς που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία.

Πέραν του απλοϊκού του θέματος, ότι δηλαδή βλέποντας κακές ταινίες εκτιμάς τις καλές, υπάρχει και μια βαθύτερη διάσταση στο θέμα.

α) Οι κακές ταινίες είναι πηγή έμπνευσης!
Ο Ταραντίνο έκανε ολόκληρη σχολή κιν/φου έχοντας δει έναν απίστευτο όγκο από trash movies (μάζι με έναν εξίσου μεγάλο όγκο από καλές) κι αφομοίωσε στο στυλ του (κάποιοι λένε ότι έκλεψε στεγνά) τα καλά στοιχεία των κακών ταινιών. Όπως μια καλή ταινία λοιπόν, είναι δύσκολο να είναι 100% καλή από την αρχή μέχρι το τέλος, έτσι και μια κακή ταινία σε συντριπτικό ποσοστό, θα έχει έστω και ένα καλό σημείο, που θα αποζημιώσει έστω και στο ελάχιστο αυτόν που έχει διάθεση να ασχοληθεί μαζί της. Αυτό το στοιχείο δίνει στον θεατή, την αίσθηση της μοναδικότητας, κάτι που δεν θα μπορέσει να του το δώσει ένα πανθομολογούμενο αριστούργημα ή ένα block buster. Συχνά πυκνά, μανιακοί θεατές b-movies, όπως ο υποφαινόμενος, δεν συναντάμε απλά καλές σκηνές, αλλά μικρά αριστουργήματα, πηγές έμπνευσης ακόμα και για δημιουργία.
Ένα πρόχειρο παράδειγμα είναι η ταινία KRULL του 1983 του Peter Yates. Τυπικό δείγμα fantasy - την ταινία την πρωτοείδα το 1986 σε VHS. Έκτοτε την έχω δει αρκετές φορές προσπερνώντας πάντα την σκηνή που θα σας περιγράψω λόγω της φοβίας μου για τις αράχνες. Στη σκηνή λοιπόν που μπορείτε να παρακολουθήσετε και στο λινκ που έχω βάλει παρακάτω, ένα μέλος μιας μυθικής ομάδας χρειάζεται απαραιτήτως κάτι από μια μάγισσα-χήρα. Για να το αποκτήσει πρέπει να διαβεί έναν γιγαντιαίο ιστό που περιβάλλει την μόνιμη κατοικία της, ο οποίος όμως φυλάσεται από μια γιγαντιαία λευκή αράχνη. Η μάγισσα κι ο τύπος που την επισκέπτεται ήταν πρώην εραστές. Εκείνη πληγωμένη που αυτός την είχε παρατήσει, καταδικασμένη να ζει αιώνια μόνη στον πολύπλοκο αυτό ιστό και να ταίζει την λευκή της αράχνη με τους επίδοξους επισκέπτες της. Υπάρχει ένας νόμος. Κανείς δεν μπορεί να φύγει από τον ιστό ζωντανός. Εκείνος καταφέρνει να πλησιάσει την μάγισσα και να γλιτώσει από την αράχνη κατά την είσοδό του. Εκείνη του δίνει αυτό που θέλει, αλλά ταυτόχρονα του δίνει και μια σκόνη η οποία είναι η ζωή του. Κάθε φορά που θα χύνει λίγη από αυτή κατά την προσπάθειά του να διαφύγει από τον ιστό, η αράχνη θα στέκεται για λίγο ακίνητη, κερδίζοντας χρόνο, αλλά ταυτόχρονα, εκείνος θα πληρώνει το τίμημα του να ξοδεύει τη ζωή του. Αν τα καταφέρει, θα φύγει ζωντανός και η αράχνη θα πρέπει να ολοκληρώσει τον νόμο που διέπει την κατοικία-ιστό και να τραφεί με μια ζωή. Το ανατριχιαστικό αυτό όσο και ποητικότατο love substory που ενυπάρχει στην ταινία αν και δεν διαρκεί περισσότερο από μερικά λεπτά, είναι μια από τις ομορφότερες σκηνές που έχουν γυριστεί ποτέ για την αγάπη, την απώλεια και τη ζωή σε σχέση με το καθήκον. Όσα ολόκληρες καλές ταινίες δεν έχουν καταφέρει να πούνε στο θέμα αυτό, μέσα σε μόνο μια σκηνή, παραπεταμένη σε ένα απλό fantasy movie (που πολλοί θα λέγανε της σειράς) το καταφέρνουν αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα.
Δυστυχώς για μένα η περιγραφή αυτής της σκηνής βασίζεται χαλαρά σε αυτά που θυμάμαι 20 και βάλε χρόνια που την είχα δει πριν (και που δεν πρόκειται να ξαναδώ ποτέ)....εσείς μπορείτε να την απολαύσετε εδώ (συγχωρήστε μου λοιπόν τυχόν ανακρίβειες):


β) Οι κακές ταινίες φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά!
Αν δούμε δηλαδή μια κακή ταινία ως μία κακή εμπειρία τότε σκεφτείτε τι κοινό θα μπορούσαν να έχουν 2 άνθρωποι που έχουν ζήσει μια καλή εμπειρία. Π.χ., 2 πατεράδες που τα παιδιά τους παντρευτήκανε. Ενώ ατομικά εισπράττουν χαρά, μεταξύ τους μέσω αυτής της εμπειρίας δεν θα μπορούσαν να αποκτήσουν κι ένα επιπρόσθετο κοινό που θα τους φέρει πιο κοντά, εκτός φυσικά αν το παιδί του ενός, παντρευόταν το παιδί του άλλου; αλλά πέρα από το αστείο του θέματος, μία πραγματικά κακή εμπειρία μπορεί να δημιουργήσει μια καλή φιλία μεταξύ δύο ανθρώπων. Σκεφτείτε παραδείγματα όπως φυλακή, αρρώστιες, για κάποιους η θητεία στο στρατό κτλ. Δεν θα διστάσσω να πω ότι έναν καλό μου φίλο τον απέκτησα επειδή είχε τύχει να ψάχνω την ταινία "The Last Starfighter". Και οι δύο την είχαμε δει και γνωρίζαμε πόσο μέτρια έως αφελής ήταν, αλλά τελικά αυτός ήταν και ο λόγος που γίναμε φίλοι.

γ) Οι κακές ταινίες, σου γλιτώνουν χρόνο!
Αυτό ακούγεται παράλογο θα μου πείτε, αφού βλέποντας γενικά ταινίες χάνεις χρόνο, πόσο μάλλον όταν αυτές είναι κακές! Διαβάστε όμως την εκδοχή μου.
Πριν από αρκετά χρόνια είχα γνωρίσει μια κοπελιά. Της είχα εξηγήσει το πάθος μου για τις ταινίες και ειδικά για τις λεγόμενες ταινίες β' διαλογής. Εκείνη νόμιζε ότι καταλάβαινε τι εννοούσα. Κι αυτό είναι φυσικό, αφού στα λόγια πολλές φορές κάτι περνάει απαρατήρητο. Δεν γνωρίζαμε ιδιαίτερα καλά ο ένας τον άλλο, μέχρι που μια μέρα μας είχε προσκαλέσει ένας φίλος να πάμε σπίτι του να δούμε μια ταινία. Αν θυμάμαι καλά ήταν ένα κάκιστο μελόδραμα με τον Γιάννη Βούρο, αίσχιστη βιντεοταινία δεκαετίας '80, ανάξια περαιτέρω αναφοράς. Εκείνη ψήθηκε. Είδαμε ολόκληρη την ταινία, της ομολόγησα ότι βλέπω αρκετές παρόμοιες στον ελεύθερο χρόνο μου, ήπιαμε τα ποτά μας και αποχαιρετιστήκαμε για βράδυ. Έκτοτε δεν την ξαναείδα...η θέαση λοιπόν μιας κακής ταινίας μου κέρδισε αρκετό χρόνο πιστοποιώντας συγκεκριμένα στοιχεία του χαρακτήρα μου που θα χρειαζόμουν αρκετές συναντήσεις για να "μεταφέρω".

Υπάρχουν και άλλοι σημαντικοί λόγοι για τους οποίους πρέπει να βλέπουμε κακές ταινίες. Θα τους αναφέρω σε μετέπειτα post...

Το βαρετό καλωσόρισμα...

Κύριο μέλημα αυτού του blog, εκτός φυσικά από το να δικαιολογήσει την ύπαρξή του, είναι να δώσει μια πιο ανατρεπτική οπτική σε τομείς που ενδιαφέρουν τον υποφαινόμενο, όπως είναι οι κινηματογραφικές ταινίες και η μουσική γενικότερα και ειδικότερα, καθώς και ο συνδυασμός αυτών των δύο αντικειμένων-εννοιών με την κοινωνία και την πολιτική.

Αν και είμαι βαθύτατα πολιτικοποιημένο άτομο, δεν ανήκω σε κανένα κόμμα, οπότε μην προσπαθήσετε να με κατατάξετε κάπου. Επίσης, μην περιμένετε τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από το να γράφω ακριβώς αυτά που σκέφτομαι, χωρίς κανένα ηθικοπλαστικό φιλτράρισμα, προσαρμοσμένο να αρέσει στους αναγνώστες του.

Μεγάλωσα διαβάζοντας αιχμηρά κείμενα, παρακολουθώντας ταινίες που αρέσουν σε λίγους, ακούγοντας μουσική που αυτομάτως σε περιθωριοποιεί κι ακούγοντας φωνές που πάντα είχαν κάτι το διαφορετικό να μου πούνε.

Ετοιμαστείτε λοιπόν για κάτι το διαφορετικό...