Ή διαφορετικά, η διορατική ματιά του κορυφαίου σκηνοθέτη Sidney Lumet πάνω στο αδηφάγο μέσο που λέγεται τηλεόραση, 33 χρόνια πριν (!) τον καιρό που στην Ελλάδα η τηλεόραση ήταν στα σπάργανά της. Μέσα από το αριστούργημά του, με τίτλο NETWORK, ο Lumet έκανε το απόλυτο σχόλιο για την τηλεοπτική παρακμή και τους κανόνες που διέπουν τους μηχανισμούς τηλεθέασης. Ίσως να περάσει κάποιος καιρός ακόμα για να γίνουμε γνώστες μιας αποδεδειγμένης δολοφονίας τηλεοπτικού προσώπου για χαμηλή τηλεθέαση, αλλά δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν αυτοκτονήσει ή αυτοκαταστραφεί επειδή οι δείκτες μετρήσεων δεν ήταν ικανοποιητικοί...Πολλοί υποστηρίζουν ότι η μεγαλύτερη εφεύρεση μετά την τηλεόραση είναι το κουμπί που την κλείνει. Εγώ θα υποστήριζα ότι η μεγαλύτερη εφεύρεση είναι η υποδοχή που την συνδέει με το βίντεο ή το DVD player μας και είναι το μόνο τμήμα της τηλεόρασης που πραγματικά σπάει τη μονοκρατορία της AGB και μας δίνει πραγματική ανεξαρτησία.
Η τηλεόραση μένει να σπάσει μόνο ένα τελευταίο οχυρό ώστε να γίνει η απόλυτη παγκόσμια κυβέρνηση και αυτό ειναι ο γραπτός λόγος, η ισχύς του scripta manent. Σε πολλές συζητήσεις για να υποστηρίξει κάποιος ένα επιχείρημα λέει στο συνομιλητή του, "Μα το είδα γραμμένο στο τάδε περιοδικό/εφημερίδα". Όταν στο άμεσο μέλλον θα λέμε το είδα στην τηλεόραση και ο συνομιλητής θα πείθεται τότε ο Νοστράδαμος του προηγούμενου αιώνα George Orwell, θα βρει την απόλυτη δικαίωσή του.
Να κλείσω το σύντομο σχόλιο μου για την αδηφαγία των ΜΜΕ προτείνοντας 5 ακόμα αξιόλογες ταινίες σχετικές με το θέμα:1. A face in the crowd (1957) του Elia Kazan
2. Mad City (1987) του Costa Gavra
3. Quiz Show (1994) του Robert Redford
4. Accidental Hero (1992) του Stephen Frears
5. Broadcast News (1987) του James L. Brooks
ΟΚ συμφωνώ εν μέρει για τη δύναμη του διαδικτύου όσον αφορά στην αμεσότητα και ταχύτητα των ειδήσεων - απλά λόγω του ότι δεν υπάρχουν κανόνες λειτουργίας και εξαιτίας της χαοτικής μορφής του διαδικτύου, δύσκολα βασίζει κάποιος ένα επιχειρημά του σε κάτι που διάβασε στο ίντερνετ ως πηγή και αυτό επειδή οι πληροφορίες είναι συχνά αναξιόπιστες. Ακόμα και η Wikipedia παρουσιάζει σφάλματα σε αρκετά άρθρα της, οπότε προς το παρόν ο γραπτός έντυπος λόγος κατέχει ακόμα τα πρωτεία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην ξεχνάμε ότι και τα στάδια ελέγχου είναι περισσότερα - δηλαδή, για να δημοσιεύσεις κάτι σε μια εφημερίδα, έχεις το χρόνο αφού το γράψεις να το διαβάσεις, να το επεξεργαστείς, να διπλο-ελέγξεις τις πηγές σου και στη συνέχεια πριν το τύπωμα περνάει κι από κάποιον συντάκτη (συνήθως ο διευθυντής σύνταξης) που ελέγχει για μια ακόμα φορά το γραπτό κείμενο.