Όχι πατέρα...η αλήθεια βρίσκεται στους Χούλιγκανς! Γκέγκε? (Μέρος 1ο)

Και όμως, η περίφημη ταινία του Κώστα Καραγιάννη από το μακρινό '83 είναι ίσως η πρώτη στην ιστορία του κινηματογράφου που ασχολήθηκε με το φαινόμενο του χουλιγκανισμού στην πιο βίαιη μορφή του (καθώς απλές αναφορές υπήρχαν και σε άλλες ταινίες). Αν και η Αγγλία υπήρξε πρωτοπόρος στο θέμα της γηπεδικής βίας στα 70's και στα 80's, η πρώτη βρετανική ταινία που γνωρίζω πάνω στο θέμα, δεν είναι άλλη από το εκπληκτικό, ωμό και ρεαλιστικό "The Firm" του τρομερού σκηνοθέτη Alan Clarke, το 1988 και μάλιστα ως τηλεταινία, αφού η Αγγλία πληγωμένη από το κύμα βίας στα γήπεδα και της τραγωδίας του Heysel στις Βρυξέλλες σίγουρα δεν ενθάρρυνε τέτοιες προσπάθειες, με τα γεγονότα να είναι νωπά.
Αν και ο όρος χούλιγκαν αποδόθηκε ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα σε άτομα που προξενούσαν μικροφασαρίες μεμονωμένα στα γήπεδα, εγώ θα αναφερθώ εδώ στη μόδα που φαίνεται να "ξαναγύρισε" κυρίως λόγω των ταινιών "Football factory" και "Green street hooligans" και του εξαιρετικά στυλιζαρισμένου τρόπου ζωής των περίφημων εταιρειών (Firms όπως ονομάζονται στην Αγγλία) που οργανωμένα δίνουν ραντεβού για ξύλο και βιαιοπραγίες και τα μέλη τους υπάγονται σε ένα είδος άτυπης ιεραρχίας με τον αρχηγό (ή τους αρχηγούς) και τους απλούς στρατιώτες. Είτε συμφωνείτε με το φαινόμενο είτε όχι, το γήπεδο είναι η σύγχρονη ρωμαϊκή αρένα και το ποδόσφαιρο ο κύριος αγωγός της συσσωρευμένης ενέργειας του απλού λαού, της εργατικής (και πλέον όχι μόνο!) τάξης, που όπως τον **μάνε όλη την εβδομάδα στην καθημερινότητά του, περιμένει να βγάλει τα απωθημένα του και να εκδικηθεί το πεπρωμένο του κάθε Σάββατο ή Κυριακή.
Λόγω του ότι στην Αμερική το ποδόσφαιρο δεν είναι διαδεδομένο κι εκεί η νεολαία δημιουργεί άλλου τύπου συμμορίες για να ξεσπά (πολύ χειρότερες από αυτές των χούλιγκαν), το Χόλυγουντ δεν έδειξε ενδιαφέρον να γυρίσει ταινίες πάνω στο θέμα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν πάνω από καμιά 15αριά ταινίες που να ασχολούνται με το φαινόμενο της οργανωμένης γηπεδικής βίας. Διάλεξα λοιπόν 10 από αυτές που θεωρώ και τις πιο αξιόλογες και τις αναφέρω αναλυτικά παρακάτω σε δύο μέρη:

1. I.D. (1995) Directed by Philip Davis
Ίσως η καλύτερη ταινία με hooligans που έχει βγει ποτέ και αρκετά παραγνωρισμένη. Μία ομάδα τεσσάρων αστυνομικών τη δεκαετία του '80 στο East London, σε undercover αποστολή, γίνονται μέλη του fan club της φανταστικής Shadwell F.C. (προφανώς ο σεναριογράφος είχε στο μυαλό του την πραγματική ομάδα Milwall) και προσπαθούν να ξεσκεπάσουν τους πρωταίτιους διαφόρων βιαιοπραγιών υποδυόμενοι οι ίδιοι τους χούλιγκαν. Η καθημερινή τους επαφή με τα μέλη της "εταιρείας" αυτής, φέρνει μάλλον αντίθετα αποτελέσματα, αφού αρχίζουν να μαγνητίζονται από το δέσιμο και την αλληλουποστήριξη μεταξύ των μελών του fan club και βυθίζονται σε μία πρωτόγνωρη για αυτούς εμπειρία που σχεδόν αλλοιώνει το χαρακτήρα τους, με οδυνηρά για κάποιους αποτελέσματα. Η γοητεία που προκαλεί η βία κι ένας πιο ελεύθερος τρόπος ζωής, που είδαμε σε ταινίες όπως το "No man's land", το "Bad Influence", το "Donnie Brasco", το "Fight Club", το "Cruisin" κτλ. βρίσκει σε αυτή την ταινία μία απίστευτα ωμή απεικόνιση, μια πραγματική κάθοδο στα ένστικτα του ανθρώπου χωρίς επιστροφή. Η σκηνή του φινάλε είναι απλά σοκαριστική!

2. The Firm (1988) Directed by Alan Clarke
Χωρίς φρου φρου, αρώματα και υπερβολές, ο Alan Clarke σκηνοθέτης των τρομερών "Scum" και "Made in Britain" σκηνοθετεί τον Gary Oldman σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του ως πρώτη μούρη της περίφημης InterCity Firm, ή αλλιώς των χούλιγκαν της West Ham (γνωστών και ως Σφυριά) που χρησιμοποιούσαν τα τρένα της ομώνυμης εταιρείας για να μετακινούνται και να πράττουν το θεάρεστο έργο τους. Μάλιστα άφηναν και την περίφημη κάρτα στα στραπατσαρισμένα θύματά τους που έλεγε "Συγχαρητήρια, μόλις συναντήσατε την ICF!". O Gary Oldman, λοιπόν, υποδυόμενος τον Bixie, αρχηγό της ICF, μεσίτη το πρωί και ξυλοδάρτη το βράδυ, ονειρεύεται να ενώσει τις τρεις πιο δυνατές "εταιρείες" υπό την αρχηγία του με σκοπό να κυριαρχήσουν στα γήπεδα της Γερμανίας για το επερχόμενο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. 70 μόλις λεπτά ωμού ρεαλισμού, που αρκούν όμως για να σας κάνουν να μην ξεχάσετε ποτέ τις φάτσες που παίζουν!

3. Rise of the Footsoldier (2007) Directed by Julian Gilbey
Το αριστούργημα του Julian Gilbey ξεκινά ως κλασσική ταινία για χούλιγκανς, παρακολουθώντας την πορεία του υπαρκτού προσώπου Carlton Leach από απλού μέλους της ICF μέχρι την άνοδό του ως αρχηγού μιας εκ των πιο διαβόητων συμμοριών του Essex που είχε τρομοκρατήσει το νυχτερινό Λονδίνο τη δεκαετία του '80 και για αρκετά χρόνια. Η ταινία είναι σαφέστατα μία από τις πιο βίαιες που έχω δει ποτέ, με τρομερό ξεδίπλωμα της ιστορίας κι εκπληκτικά υποβλητική σκηνοθεσία που δεν σε αφήνει να πάρεις τα μάτια σου λεπτό από πάνω της. Ναρκωτικά, ecstasy, χούλιγκανς, συμμορίες, μπραβιλίκια, στεροειδή και η εποχή της απαρχής του rave και της χορευτικής μουσικής σε μία ζοφερή απεικόνιση που θα σας στοιχειώσει το μυαλό! Όσοι τη δείτε ή την έχετε δει, αναζητήστε και το επίσης καλό Essex Boys (2000) του Terry Winsor που επικεντρώνεται όμως κυρίως στα μετέπειτα χρόνια της εγκληματικής ομάδας του Leach.

4. Arrivederci Milwall (1990) Directed by Charles McDougall
Εξαιρετικά δυσεύρετη ταινία και για άλλη μια φορά, ωμή καταγραφή των βρετανών χούλιγκαν (και συγκεκριμένα αυτών της Millwall) οι οποίοι ταξιδεύουν για το παγκόσμιο κύπελλο του '82 στην Ισπανία και προβαίνουν σε διάφορους βανδαλισμούς με οδυνηρά αποτελέσματα. Η ταινία είναι από τις καλύτερες του είδους διότι δεν ηθικολογεί και δεν αποδοκιμάζει αλλά ούτε κι επιδοκιμάζει τη βία που προέρχεται από τα γήπεδα, αλλά αφήνει τον θεατή να κρίνει μόνος του. Επίσης, προσπαθεί να συνδυάσει τον εθνικισμό με τον χουλιγκανισμό κάνοντας αναφορά στο βομβαρδισμό των νήσων Falklands και στη "νίκη" των Βρετανικών στρατευμάτων, που κατά κάποιο τρόπο ντοπάρει τους ήρωες της ταινίας και αναγάγει το αιματηρό έργο τους σε εθνική υπόθεση ή μάλλον εθνικό ξεκαθάρισμα!

5. Ultra (1990) Directed by Ricky Tognazzi
Άλλο ένα εντελώς άγνωστο φιλμ, σκηνοθετημένο εξαιρετικά από τον γιο του γνωστού Ιταλού ηθοποιού Ugo Tognazzi - θα μπορούσαμε να πούμε η κινηματογραφική κατάθεση της Ιταλίας στο θέμα της οργανωμένης βίας στα γήπεδα, μέσα από την ιστορία των σκληροπυρηνικών φιλάθλων της Ρόμα, που πρόκειται να ταξιδέψουν σε εκτός έδρας παιχνίδι με την μισητή Juventus. Το φιλμ απεικονίζει με μαεστρία την περιθωριακή ζωή τον μελών της ομάδας και τη δύναμη και αυτοπεποίθηση που αποκτούν μέσα από το κλαμπ των Ultras, οι οποίοι έχουν αποκτήσει μεγάλη φήμη ως μια από τις πιο σκληρές "εταιρείες" στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Η ταινία περιέχει αρκετές σκηνές γραφικής βίας και στο τέλος σου αφήνει μια γλυπόπικρη γεύση, κυρίως λόγω των αντιφατικών ηρώων και της ρεαλιστικής φωτογραφίας.

Σύντομα ακολουθεί και το δεύτερο μέρος...

Το Αίμα Των Βασιλιάδων (aka The Blood Of Kings)

Αποφάσισα να ανεβάσω σε αποδεκτή ανάλυση (εικόνα-ήχου) την μικρού μήκους ταινία που είχα γράψει και σκηνοθετήσει την Άνοιξη του 2006. Ανήκει στον χώρο του mystery-horror με αρκετά στοιχεία-επιρροές από τη σειρά "Twilight Zone". Για να την κατεβάσετε απλά κάνετε download τα αρχεία από τα link παρακάτω και τα αποσυμπιέζετε στον σκληρό σας δίσκο. Ελπίζω να σας αρέσει και περιμένω σχόλια!

Part 1
Part 2

TAGLINE
Sleep…and become their prey. Wake up…and the nightmare just begins. There is no escape when they come for you. There is only…THE BLOOD OF KINGS.

SYNOPSIS
A young girl, Evelyn, student of a film direction academy, wakes up in a hurry to find out that she is late again at the Art History class of her school. She arrives late at the classroom and is scolded by her teacher. The day’s lesson, concerns the Maya Bloody Rituals during the Toltec Occupation. Evelyn keeps talking during the lecture, where a series of slides is screened. The teacher expells Evelyn from the class because of her behavior.
After walking out of the class, Evelyn realizes that the streets are empty and strange things start happening to her that remind her of the Maya lecture. She has to fight her way through the night, before it is too late. The pieces of this strange puzzle will only part together at the twist and shocking ending.

CREDITS
Produced, Written & Directed by Manos Koufakis
Edited by Manos Koufakis & Aggelos Mantzios
Directors of Photography: Aggelos Mantzios, Vagelis Doumas
Camera Operator: Aggelos Mantzios
Music Supervisor: Manos Koufakis
Sound Engineer: Aggelos Mantzios
Script and Assistant Director: Iakovos Zoulis
Special FX and Make-up: Eirini Plesti, Elena Koufaki, Georgina Aposkiti
Gaffer: Thodoris Galanis
Special Constructions: Vagelis Doumas
Costumes: Izabella Konstantinidou
Starring:
Izabella Konstantinidou as Evelyn
Dionysia Giakoumi as Teacher
Stamatis Skifalidis as Priest
Kostas Organopoulos, Dimitris Apostolopoulos, Iakovos Zoulis, Sotiris Kontonatsios as the 4 Mayas
Tzimis Eleutheriou as Taxi Driver
Kostas Organopoulos as Beggar
Dimitris Anagnostou, Dimitris Apostolopoulos, Foivos Verganelakis, Giorgos Bakalis, Stamatis Skifalidis, Giannis Lykas, Spiros Kastanas, Aggelos Siemos, Anna Feloutzi, Eugenia Anastasopoulou, Elena Koufaki as Students
Music by
KING DIAMOND
"Them", "Let it be Done", "Cremation"
RIPPER
"Intro"
WITCHCROSS
"Face of a Clown"
SARCOFAGUS
"Black Contract"
SPACE NIGHT
"Chill Out Ambient"
EVA & FRIENDS
"Fantasia Theme"

Special Thanks
GIORGOS SKALENAKIS, SOTIRIS LABROPOULOS, THANASIS DIAMADOPOULOS, XRISTOS SANTATSOGLOU, GIANNIS KLEIDIS, NIKOLATOS - ELECTRONIC STORES, THOMAS ZARKADOULAS, DIMITRIS XATZIS, PERIKLIS GOUMAS, FORIS TSIMOURTOS
Lighting Equipment
CINEMA AND TELEVISION SCHOOL LYKOURGOU STAVRAKOU

Uri Geller, ο μόνος αληθινός μάγος του 21ου αιώνα.

Το ότι πολλοί πρώην μεγάλοι καλλιτέχνες, πρώην μεγάλοι ηθοποιοί, πρώην μεγάλοι αθλητές κτλ έρχονται να κολλήσουν τα τελευταία τους ένσημα στην Ελλάδα είναι κάτι γνωστό σε όλους. Όπως ήταν αναμενόμενο, ήρθε και η στιγμή για τον κορυφαίο μένταλιστ των τελευταίων τριάντα χρόνων, Uri Geller, να εγκατάσταθεί στο τελευταίο καταφύγιο που του είχε απομείνει, την Ελλάδα, ή αλλιώς το μέρος όπου ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει τα τελευταία 40 χρόνια. Ο κύριος Geller είχε ήδη προετοιμάσει το έδαφος δια χειρός Χαρδαβέλλα με την "συγκλονιστική" εμφάνιση του στην εκπομπή του δεύτερου πριν από κάποια χρόνια. Ρολόγια είχαν πάρει μπροστά, κουτάλια είχαν λυγίσει, σπόροι είχαν βλαστήσει σε ένα show που ήδη από τη δεκαετία του '70 στις ΗΠΑ και σε πάμπολλες άλλες χώρες ήταν ήδη κάτι το παρωχημένο και που στην μπουζουκελλάδα οι λαϊκές μάζες ανακάλυψαν ως κάτι το εξόχως ενδιαφέρον και πρωτοποριακό.



Ο Geller είναι αδιαμφισβήτητα ο μεγαλύτερος hustler του 21ου αιώνα και ο ΜΟΝΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΜΑΓΟΣ, που έχει κατανοήσει σε βάθος το μέγεθος της ανθρώπινης βλακείας που στατιστικά υπερτερεί έστω και της στοιχειώδους λογικής. Η κυριαρχία του Geller στο ελληνικό τηλεοπτικό κοινό μέσω του γνωστού πρόσφατου show του, μου διέλυσε κάθε ελπίδα που είχα για κάτι καλύτερο σε αυτόν τον τόπο. Είναι η απόλυτη ήττα της απλής λογικής και ο θρίαμβος του παραλόγου, σε μία χώρα που αν μη τι άλλο, ακόμα και στο πιο απομονωμένο χωριό, μπορεί κάποιος μέσω του διαδικτύου μέσα σε 5 λεπτά να μάθει τι εστί Geller και τι ξεφτύλισμα-ξεσκέπασμα έχει φάει από τη δεκαετία του '70 στην Αμερική, από τον φοβερό και τρομερό James Randi καθώς και μια σειρά άλλων ανθρώπων. Κι ενώ στην Αμερική, τα "μαγικά τρικ" έχουν φτάσει σε άλλα επίπεδα κυρίως λόγω του πρωτοποριακού street magic των Criss Angel και Dave Blaine, στην Ελλάδα ψάχνουμε να βρούμε τον διάδοχο του μοναδικού "μάγου" στην ιστορία της "μαγείας" που ξέρει μόνο 6 κόλπα, με το 6ο του και πιο ισχυρό να είναι ότι μπορεί να ξανασερβίρει τα 5 πρώτα, ξαναζεσταμμένα σε ένα απαίδευτο κοινό και να το κάνει να παραληρεί! Μάλλον όμως απαιτώ πολλά από έναν κόσμο που έτσι κι αλλιώς έχει μάθει να εκλέγει στη σύγχρονη ιστορία του, τους ίδιους 3-4 πολιτικούς αρχηγούς (ίδια ονόματα - άλλα πρόσωπα), να γελάει με τα ίδια αστεία και να μαθαίνει τα μαντάτα με καθυστέρηση.

Μου θυμίζει έντονα το ανέκδοτο, όπου δύο φίλοι σε ένα κιν/φο εντοπίζουν έναν καραφλό θεατή και ο ένας βάζει στοίχημα με τον άλλο ότι μπορεί να του δώσει σφαλιάρα και μετά να την βγάλει καθαρή. Το καταφέρνει λοιπόν και μάλιστα εις διπλούν προφασιζόμενος κάθε φορά ότι του θυμίζει έναν γνωστό του. Εξοργισμένος ο φαλακρός θεατής "επαναστατεί" και πάει να κάτσει σε άλλη θέση για να μην αρπάξει και τρίτη σφαλιάρα. Τότε οι δύο φίλοι ξαναβάζουν στοίχημα κι ο πονηρός της παρέας, ξαναρίχνει σφαλιάρα στο φαλακρό θεατή, λέγοντας του, "Μα καλά ρε φίλε, εδώ κάθεσαι τόση ώρα κι έχω ταράξει στη σφαλιάρα έναν άλλο πιο κάτω...?". Θεατές λοιπόν στο ίδιο έργο και καρπαζοεισπράκτορες του κάθε επίδοξου πλακατζή επιτήδειου Geller, ας αλλάξουμε πλευρό κι ας συνεχίσουμε τον μεταπολιτευτικό ύπνο μας. Έτσι κι αλλιώς ο Παναθηναϊκός ή ο Ολυμπιακός θα παίρνουν το πρωτάθλημα, οπότε θα είμαστε όλοι χαρούμενοι.