Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Γιατί είναι σημαντικό να βλέπουμε κακές ταινιές? Μέρος 1ο

Υπάρχουν 2 κατηγορίες ανθρώπων. Αυτοί που γουστάρουν να βλέπουν ταινίες από ανάγκη (όπως ο δημιουργός αυτού του blog) και αυτοί που έχουν τις ταινίες ως συμπληρωματική διασκέδαση. Αυτό το ποστ λοιπόν, θα απασχολήσει αυστηρά αυτούς που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία.

Πέραν του απλοϊκού του θέματος, ότι δηλαδή βλέποντας κακές ταινίες εκτιμάς τις καλές, υπάρχει και μια βαθύτερη διάσταση στο θέμα.

α) Οι κακές ταινίες είναι πηγή έμπνευσης!
Ο Ταραντίνο έκανε ολόκληρη σχολή κιν/φου έχοντας δει έναν απίστευτο όγκο από trash movies (μάζι με έναν εξίσου μεγάλο όγκο από καλές) κι αφομοίωσε στο στυλ του (κάποιοι λένε ότι έκλεψε στεγνά) τα καλά στοιχεία των κακών ταινιών. Όπως μια καλή ταινία λοιπόν, είναι δύσκολο να είναι 100% καλή από την αρχή μέχρι το τέλος, έτσι και μια κακή ταινία σε συντριπτικό ποσοστό, θα έχει έστω και ένα καλό σημείο, που θα αποζημιώσει έστω και στο ελάχιστο αυτόν που έχει διάθεση να ασχοληθεί μαζί της. Αυτό το στοιχείο δίνει στον θεατή, την αίσθηση της μοναδικότητας, κάτι που δεν θα μπορέσει να του το δώσει ένα πανθομολογούμενο αριστούργημα ή ένα block buster. Συχνά πυκνά, μανιακοί θεατές b-movies, όπως ο υποφαινόμενος, δεν συναντάμε απλά καλές σκηνές, αλλά μικρά αριστουργήματα, πηγές έμπνευσης ακόμα και για δημιουργία.
Ένα πρόχειρο παράδειγμα είναι η ταινία KRULL του 1983 του Peter Yates. Τυπικό δείγμα fantasy - την ταινία την πρωτοείδα το 1986 σε VHS. Έκτοτε την έχω δει αρκετές φορές προσπερνώντας πάντα την σκηνή που θα σας περιγράψω λόγω της φοβίας μου για τις αράχνες. Στη σκηνή λοιπόν που μπορείτε να παρακολουθήσετε και στο λινκ που έχω βάλει παρακάτω, ένα μέλος μιας μυθικής ομάδας χρειάζεται απαραιτήτως κάτι από μια μάγισσα-χήρα. Για να το αποκτήσει πρέπει να διαβεί έναν γιγαντιαίο ιστό που περιβάλλει την μόνιμη κατοικία της, ο οποίος όμως φυλάσεται από μια γιγαντιαία λευκή αράχνη. Η μάγισσα κι ο τύπος που την επισκέπτεται ήταν πρώην εραστές. Εκείνη πληγωμένη που αυτός την είχε παρατήσει, καταδικασμένη να ζει αιώνια μόνη στον πολύπλοκο αυτό ιστό και να ταίζει την λευκή της αράχνη με τους επίδοξους επισκέπτες της. Υπάρχει ένας νόμος. Κανείς δεν μπορεί να φύγει από τον ιστό ζωντανός. Εκείνος καταφέρνει να πλησιάσει την μάγισσα και να γλιτώσει από την αράχνη κατά την είσοδό του. Εκείνη του δίνει αυτό που θέλει, αλλά ταυτόχρονα του δίνει και μια σκόνη η οποία είναι η ζωή του. Κάθε φορά που θα χύνει λίγη από αυτή κατά την προσπάθειά του να διαφύγει από τον ιστό, η αράχνη θα στέκεται για λίγο ακίνητη, κερδίζοντας χρόνο, αλλά ταυτόχρονα, εκείνος θα πληρώνει το τίμημα του να ξοδεύει τη ζωή του. Αν τα καταφέρει, θα φύγει ζωντανός και η αράχνη θα πρέπει να ολοκληρώσει τον νόμο που διέπει την κατοικία-ιστό και να τραφεί με μια ζωή. Το ανατριχιαστικό αυτό όσο και ποητικότατο love substory που ενυπάρχει στην ταινία αν και δεν διαρκεί περισσότερο από μερικά λεπτά, είναι μια από τις ομορφότερες σκηνές που έχουν γυριστεί ποτέ για την αγάπη, την απώλεια και τη ζωή σε σχέση με το καθήκον. Όσα ολόκληρες καλές ταινίες δεν έχουν καταφέρει να πούνε στο θέμα αυτό, μέσα σε μόνο μια σκηνή, παραπεταμένη σε ένα απλό fantasy movie (που πολλοί θα λέγανε της σειράς) το καταφέρνουν αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα.
Δυστυχώς για μένα η περιγραφή αυτής της σκηνής βασίζεται χαλαρά σε αυτά που θυμάμαι 20 και βάλε χρόνια που την είχα δει πριν (και που δεν πρόκειται να ξαναδώ ποτέ)....εσείς μπορείτε να την απολαύσετε εδώ (συγχωρήστε μου λοιπόν τυχόν ανακρίβειες):


β) Οι κακές ταινίες φέρνουν τους ανθρώπους πιο κοντά!
Αν δούμε δηλαδή μια κακή ταινία ως μία κακή εμπειρία τότε σκεφτείτε τι κοινό θα μπορούσαν να έχουν 2 άνθρωποι που έχουν ζήσει μια καλή εμπειρία. Π.χ., 2 πατεράδες που τα παιδιά τους παντρευτήκανε. Ενώ ατομικά εισπράττουν χαρά, μεταξύ τους μέσω αυτής της εμπειρίας δεν θα μπορούσαν να αποκτήσουν κι ένα επιπρόσθετο κοινό που θα τους φέρει πιο κοντά, εκτός φυσικά αν το παιδί του ενός, παντρευόταν το παιδί του άλλου; αλλά πέρα από το αστείο του θέματος, μία πραγματικά κακή εμπειρία μπορεί να δημιουργήσει μια καλή φιλία μεταξύ δύο ανθρώπων. Σκεφτείτε παραδείγματα όπως φυλακή, αρρώστιες, για κάποιους η θητεία στο στρατό κτλ. Δεν θα διστάσσω να πω ότι έναν καλό μου φίλο τον απέκτησα επειδή είχε τύχει να ψάχνω την ταινία "The Last Starfighter". Και οι δύο την είχαμε δει και γνωρίζαμε πόσο μέτρια έως αφελής ήταν, αλλά τελικά αυτός ήταν και ο λόγος που γίναμε φίλοι.

γ) Οι κακές ταινίες, σου γλιτώνουν χρόνο!
Αυτό ακούγεται παράλογο θα μου πείτε, αφού βλέποντας γενικά ταινίες χάνεις χρόνο, πόσο μάλλον όταν αυτές είναι κακές! Διαβάστε όμως την εκδοχή μου.
Πριν από αρκετά χρόνια είχα γνωρίσει μια κοπελιά. Της είχα εξηγήσει το πάθος μου για τις ταινίες και ειδικά για τις λεγόμενες ταινίες β' διαλογής. Εκείνη νόμιζε ότι καταλάβαινε τι εννοούσα. Κι αυτό είναι φυσικό, αφού στα λόγια πολλές φορές κάτι περνάει απαρατήρητο. Δεν γνωρίζαμε ιδιαίτερα καλά ο ένας τον άλλο, μέχρι που μια μέρα μας είχε προσκαλέσει ένας φίλος να πάμε σπίτι του να δούμε μια ταινία. Αν θυμάμαι καλά ήταν ένα κάκιστο μελόδραμα με τον Γιάννη Βούρο, αίσχιστη βιντεοταινία δεκαετίας '80, ανάξια περαιτέρω αναφοράς. Εκείνη ψήθηκε. Είδαμε ολόκληρη την ταινία, της ομολόγησα ότι βλέπω αρκετές παρόμοιες στον ελεύθερο χρόνο μου, ήπιαμε τα ποτά μας και αποχαιρετιστήκαμε για βράδυ. Έκτοτε δεν την ξαναείδα...η θέαση λοιπόν μιας κακής ταινίας μου κέρδισε αρκετό χρόνο πιστοποιώντας συγκεκριμένα στοιχεία του χαρακτήρα μου που θα χρειαζόμουν αρκετές συναντήσεις για να "μεταφέρω".

Υπάρχουν και άλλοι σημαντικοί λόγοι για τους οποίους πρέπει να βλέπουμε κακές ταινίες. Θα τους αναφέρω σε μετέπειτα post...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου